Ένα μεγάλο παιδί ή ένας ενημερωμένος συλλέκτης;

Είμαι σαν τους περισσότερους από εμάς, μου αρέσει να βγαίνω στο διάδρομο παιχνιδιών. Νιώθω άνετα εκεί, στο στοιχείο μου. Ανακαλύπτω όλες αυτές τις καινοτομίες εκεί που με κάνουν ακόμα να θέλω και θαυμάζω την ευφυΐα των κατασκευαστών σε αυτόν τον συνεχώς εξελισσόμενο τομέα.

Αλλά παρατήρησα επίσης μια παράξενη αντίδραση από την πλευρά μου: Για τις περισσότερες μάρκες, μοιάζω με παιδί, με την επιθυμία να παίξω, να χειριστώ, να φέρω αυτά τα παιχνίδια στη ζωή. Όταν φτάνω μπροστά από το τμήμα LEGO, το βλέμμα μου αλλάζει. Κοιτάζω σε κάθε κουτί με διαφορετικό συναίσθημα, σαν να τους κρατώ διαφορετική εκτίμηση, σαν να γίνομαι ξαφνικά πιο προσεκτικός, πιο ανήσυχος, λιγότερο παιχνιδιάρικο ...

Αυτή η αλλαγή στάσης με εκπλήσσει πάντα. Μου αρέσει να παίζω με τα LEGO μου, να βλέπω τον γιο μου να συναρμολογεί ένα σετ, να εφευρίσκει ένα πλοίο, να κουνάει ένα κουτί για να μετρήσει την πυκνότητα του περιεχομένου του ... Αλλά είμαι επίσης πάντα πιο προσεκτικός με τα LEGO μου παρά με άλλα παιχνίδια που κατοικούν στα δωμάτια των παιδιών μου.

Εκτιμώ τα λίγα πλαστικά τούβλα ή τα μίνι φιγούρα στη συλλογή μου περισσότερο από το νεώτερο Spider-Man ειδώλιο ή τις αγαπημένες περιστρεφόμενες κορυφές του παλαιότερου. Ακόμα και μερικές φορές δυσκολεύονται να καταλάβουν τον σεβασμό που δίνω στους LEGOs στη συλλογή μου, γιατί τελικά, σε αυτούς, είναι απλά παιχνίδια όπως κάθε άλλο. Είναι δύσκολο να καταλάβουν γιατί νοιάζομαι για τα φυλλάδια οδηγιών ή γιατί φροντίζω να μην καταστρέψω ένα κουτί, ειδικά όταν πετάω χωρίς σύμπλοκα τη συσκευασία άλλων παιχνιδιών, μερικές φορές πολύ πιο ακριβή, μετά από πυρετώδη αποσυσκευασία το πρωί των Χριστουγέννων. ..

Αυτή η παράξενη συμπεριφορά δεν με ενοχλεί. Μερικές φορές σοκ, όλα τα πράγματα που λαμβάνονται υπόψη, το περιβάλλον μου, αλλά βρίσκω πάντα μια έγκυρη εξήγηση για να δικαιολογήσω τη σχέση μου με τους LEGO. 

Σε αντίθεση με πολλές AFOLs σήμερα, έχω πολύ λίγες παιδικές αναμνήσεις με LEGO. Ακόμα και τότε, αυτό το παιχνίδι ήταν ήδη πολύ ακριβό και η αγορά LEGO ήταν μια πολυτέλεια που δεν μπορούσαν να αντέξουν όλοι οι γονείς. 

Δεν έγινα AFOL από τη νοσταλγία, δεν έχω πολλά να πω για την παιδική μου ηλικία με LEGO και δεν ένιωθα ότι είχα βιώσει Σκοτεινή εποχή, αυτή η πτώση κατά τη διάρκεια της οποίας οι οπαδοί του LEGO εξαπατούν το αγαπημένο τους παιχνίδι.

Όλα αυτά πιθανώς εξηγούν την τρέχουσα σχέση μου με τους LEGO: Ένα είδος δυαδικότητας ανάμεσα στην επιθυμία να παίξω και το πάθος για τη συλλογή. Θέλετε να μάθετε αυτό το ευχάριστο αίσθημα πόνου των δακτύλων που υποφέρουν από το χειρισμό πάρα πολλών τούβλων, αλλά και για να αναζητήσετε τα παλαιότερα σετ για να ολοκληρώσετε μια συλλογή που ήδη καταλαμβάνει πολύ χώρο. 

Δεν θυμάμαι να παίζω LEGOs ως παιδί, αλλά θα θυμάμαι να αναπληρώνω τον χαμένο χρόνο ως ενήλικας.

Και εσύ ? ποια είναι η σχέση σου με το lego; Παίκτες, συλλέκτες, σχεδιαστές, νοσταλγικοί, ποια είναι η αξία αυτών των κομματιών πλαστικού στα μάτια σας;